SCRIPTS

SCRIPTS

In de loop der jaren schreef ik scripts voor verschillende groepen en in verschillende stijlen. Meestal regisseerde ik de stukken zelf.

Hieronder een paar korte tekstfragmenten als voorbeeld.

 THE NEW CONTINENT (2022) - toneel, avondvullend (20 rollen).


In de nabije toekomst. Vanwege een onbekende dreiging vertrekt een groep mensen naar Groenland, om daar opnieuw te beginnen, nu de ijskap nog verder gesmolten is. Onderweg komen ze terecht in een storm, krijgen averij, en moeten ze de ankers neerlaten. Opgesloten in het ruim van het schip, weten ze niet hoe lang het gaat duren voor ze weer verder kunnen. Een toneelstuk over wat onzekerheid met mensen doet, geinspireerd op de COVID pandemie. Voorstellingen juni 2022 in Brabantse Theaters.

Gus en Alice zijn de centrale karakters. Beiden zijn anders omgegaan met de situatie. ZE kwamen als een gelukkig koppel aan boord, maar.....


Gus comes closer. Alice stiffens a bit but allows him to.

 

Alice:               You’ve changed. Overnight. What happened?

Gus:                 I don’t know. (pause) You tell me.

Alice:               I’m afraid to.

Gus:                 You can say anything.

Alice:               No. I can’t. You will explode.

Gus:                 I won’t. Try me. I will hold back.

Alice:               Hold back. That means that you will be going mad inside,

                         but outside you’ll be faking that you are listening.

Gus:                 No! You know what I meant. You know! Have we really fallen to this level?

 

Alice sighs. Pause. An attempt from both to lighten the mood:

 

Alice:               The journey has been hard, hasn’t it?

Gus:                 Tell me about it.

Alice:               You… I… maybe the air is poisoned. I don’t know.

Gus:                 Being locked up brings out the negative.

Alice:               Indeed. It triggers what we try to hide.

Gus:                 What are you accusing me of?

Alice:               I’m not accusing anyone. It’s about me as well.

Gus:                 As well. That means about me too.

Alice:               My God. (imitating Gus:) ‘Have we really fallen to this level?’

 

Pause.

 

Gus:                 I’m sorry. I love you.

Alice:               Yes. You do.

 

Silence.

 

Gus:                 And You?

 

She doesn’t answer.

 

Gus:                 Let’s forget all this. Let’s think about our farm. The sheep. The sunrise.

                         Every morning. We’ve pictured it so often.

Alice:               (with reservation:) I’d love to. I would really like to picture us there.

Gus:                 We will be there! In just a few days. (to lighten the mood:) You will wake up and hear the                                 seagulls. And you will run outside - on your bare feet - pretending you are flying, together                               with the seagulls! Oh, how we enjoyed that, back home when we were fantasizing –

Alice:               Stop.

Gus:                 Right.

Alice:               Bad timing, Gus.

Gus:                 Meaning?

Alice:               It doesn’t help, a fond memory.

Gus:                 You talk in riddles.

 

Pause.

 

Alice:               I don’t know you anymore.

                         I was really shocked seeing you attack Ethan, out of the blue.

Gus:                 That wasn’t an attack, it –

Alice:               And shooing me away. Without even knowing why I needed you.

                         (Breaks down) I needed you. I never expected to need you as much

                         as I did in that moment. I never dreamt you would shut off from me.

Gus:                 I didn’t mean to, but I was in the middle of that­ -

Alice:               But I was in the middle…. ‘But’ means you think you can do it anyway!

Gus:                 Oh my god…

 

Long silence. They look at each other. They realize they are stuck.

 

WATERDUIVEL (2014) - toneel (solo).


Een witte omgeving; wanden en vloer. Op het toneel een koperen doodskist, groen uitgeslagen, er druppelt water uit de kist gedurende de monoloog. Daar omheen op het toneel: miniaturen van gebouwen, uitgevoerd in gips. Daedalus, de vader van Icarus, verbannen architect, probeert te ontdekken wat hij vergeten is van de vlucht van Kreta naar het vaste land. Het kan niet waar zijn dat zijn zoon dood is....


Uit het derde deel:


(Daedalus ijsbeert door de ruimte. Kijkt af en toe naar de kist.  Na een tijd lijkt hij nogmaals er in te gaan geloven:)

 

Daedalus:            ’t Is een kwestie van tijd. Eer ik de masten zie. Hem zie wuiven. Hem hoor roepen. “Pappa, eindelijk!”

                              Hij komt. Dat kan niet anders. Hij komt terug.

 

                              Nee. Dat is niet waar.

                              Hij laat me stikken. Hij loopt rustig in Athene rond. Hij danst de nacht aan stukken.                                                                                            Eindelijk bevrijd van z’n vader.

                              Nú durft ie om zich heen te kijken. Ziet een meisje. 

                              Drinkt zich moed in om haar te versieren.

                              Laat zich benevelen door haar parfum. En eenmaal in haar armen bestaat er niets meer. Ook zijn vader niet.

 

                              Hij heeft alle reden om te denken dat ik neergestort ben. Nadat hij me had ingehaald.

                              Natuurlijk verdringt hij dat beeld: het lijf van zijn vader gebroken door de golven.

                              Mijn schedel gespleten op een rotspunt. Leeggebloed terwijl de vloed me tegen de kust sloeg.

                              Mijn lijk afgedreven naar zee en daar een zeemansgraf.

 

                              Daar wil hij niet aan denken. Dat wil hij vergeten. De klootzak!

 

                              Je zou me op z’n minst kunnen gaan zoeken, om mij fatsoenlijk te begraven.

                              Mij dat laatste restje eer bewijzen.

                              Dat ik verdien.

                              Al ’t werk dat ik verzet heb. Voor ons. Voor jou.

                              Een beetje bezorgdheid. Een greintje liefde. Niks van over.

                              Helemaal niks.

                              Ondankbare hond.  




ONGEMAK (2010) - toneel (avondvullend, 7 rollen).


Een reunie van een theatergezelschap in hun voormalig repetitielokaal. De acteurs allemaal bejaard. De regisseuze in de vijftig.

Tussen het publiek zit de enige actrice die niet uitgenodigd is. Later zal ze het toneel oplopen om haar gram te halen. 

Hoe manipuleer je het verleden zodat het heden dragelijk wordt?


Het begin van scene 10:


Jules, gevangen in een volgspot. Chet Baker op de achtergrond. Hij luistert naar de muziek.

Dan, tegen het publiek: 

 

Jules:               Dát zou nog eens een scène voor mij zijn:

                         Glas whisky in de ene hand, sigaret in de andere.

                         Een gleufhoed misschien. Veertiger jaren film. Zoiets. Mijn stem een rasp.

                         Dan zou het nog iets hebben. Maar nee.


(de muziek fade out.)


                        Ik kom thuis. De schemer van een novemberavond.

                        Het is waterkoud in huis. Ik hou mijn jas maar aan. De verwarming is kapot.

                        In de keuken brandt het licht. Vergeten bij het weggaan vanochtend.

                        Het huis van een man alleen. Mijn huis.

                        Een pannetje op het fornuis met de overgebleven knakworstjes van de avond daarvoor.

                        Ik warm ze op.

                        In een broodtrommel de hard geworden kadetjes.

                        Het kookvocht, bij gebrek aan ketchup, verweekt het brood tot natte pulp.

                        Ik werk het naar binnen. Veeg mijn mond af met de rug van mijn hand.

                        Nog even de trap op naar de badkamer.

                        Ik gris de Old Spice van de wastafel. Verberg de zweetgeur.

                        Naar buiten. Naar het theater.

                        Naar de glimlach van de caissière.

                        Weg van dat huis van mij alleen.

 

PARADIJSVOGELVOLIERE (2013) - muziektheater (32 rollen).


Een locatievoorstelling op kasteel Nemerlaer. Op een kasteel zijn mensen gehuisvest die je bijzonder zou kunnen noemen.

Een paradijsvogel misschien. Een deel van de groep leeft in de tuin, een ander deel in het kasteel.

Het lijkt alsof de bewoners buiten niets te maken hebben met de bewoners binnen. 

Uit de openingsscene een dialoog tussen de twee leden van een siamese tweeling die op latere leeftijd gescheiden is:


Zelda:                      Alena!

Alena:                      (hoopvol) Ja, Zelda?

Zelda:                      Ik doe het niet.

Alena:                      Wat niet?

Zelda:                      Ik ga niet in op je uitnodiging.

Alena:                      Maar waarom niet?                            

Zelda:                      Ik heb andere plannen.

Alena:                      Andere plannen? Op een dag als vandaag?

Zelda:                      Dat kan toch?

Alena:                      Maar moet je nou eens kijken!

                                 (ze haalt met veel moeite twee feesthoedjes uit haar handtas)

                                 Eén voor jou en één voor mij. Leuk, toch?

Zelda:                      Nee. 

Alena:                     (ze laat de hoedjes vallen en haalt een slinger uit haar handtas)

                                 En deze dan?

Zelda:                      Nee, ook niet.

Alena:                      Doe het dan voor mij.

                                 (ze loopt in de richting van Zelda, houdt de slinger voor zich uit)

Zelda:                      Nee! Dat wil ik niet.

Alena:                      Ik heb me zo verheugd op onze verjaardag!

Zelda:                      Onze verjaardag?

Alena:                      Ja!

Zelda:                      Misschien de jouwe. Maar niet de onze.

Alena:                      (terwijl ze de slingers terug in haar tas stopt) Wij zijn toch van dezelfde moeder,                                                                                                       dezelfde vader, van dezelfde dag, van hetzelfde lijf?

Zelda:                      Dat zeg jij steeds. Dat denk jij. En daarom zit jij hier.

Alena:                      Ik ‘zit’ hier niet, ik logeer hier.

Zelda:                      Zoals je wil.

Alena:                      Jij woont hier.

Zelda:                      Alena; ik verblijf hier. Om voor jou te zorgen.

Alena:                      Nee. Het is andersom.

Zelda:                      Nee.

                                 (stilte)